حضرت آیت الله جوادی آملی
حضرت آیت الله جوادی آملی
حضرت آیت الله جوادی آملی
حضرت آیت الله جوادی آملی
حضرت آیت الله جوادی آملی
ولایت نظیر امامت و نبوت نیست تا به مصداق (الله اعلم حیث یجعل رسالته) (انعام/124) مختص به برگزیدگانی خاص باشد، بلکه راهی است که برگزیدگان الهی همگان را به آن دعوت نموده اند. و هیچ برهانی نیز وجود ندارد که ولایت و عصمت مختص به آنها باشد. دلیلی بر نفی عصمت زینب کبری (سلام الله علیها) و یا قمر بنی هاشم عباس بن علی ابی طالب (علیه السلام) وجود ندارد. حضرت آیت الله جوادی آملی، رحیق مختوم (شرح حکمت متعالیه) ، ص 258
انسان کامل معصوم همچون حضرت ابی عبدالله (علیه السلام) در حدّ خود صراط مستقیم الهی است که شناخت واقعی آن امام همام از دیدن موی باریک دقیق تر و اطاعت حقیقی وی از سلوک بر لبه ی تیغ دشوارتر است.
حضرت آیت الله جوادی آملی، سروش هدایت، ج 1، ص 238
اگر حتی یک انسانِ تنها، در عالم زندگی کند، باز نیازمند به وحی و نبوّت است، ولی مهم ترین عمل، همان است که انسان به عبادت های قلبی بپردازد، زیرا عبادت های قالبی یعنی بدنی مانند نماز و روزه در عین لزوم، محدود است، اما ذکر خدا نامحدود است، خدای سبحان می فرماید: (یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله ذکراً کثیراً) (احزاب/41): تا میتوانید به یاد خدا باشید.
حضرت آیت الله جوادی آملی، مبادی اخلاق در قرآن، ص 259
مجلسی که در آن، فضیلت احکام، سخنان، مدح و مصایب اهل بیت (علیهم السلام) بازگو می شود و انسان را به آنان نزدیک و به سنّت و سیرت آنان معتقد و پایبند تر می کند، از حسنات دنیاست، همان گونه که مجلس درس، وعظ و ذکر حق، از حسنات زندگی دنیاست.
حضرت آیت الله جوادی آملی، مراحل اخلاق در قرآن، ص 393
اگر آدمی به عمر گذشته خود باز نگرد و بیندیشد که در این مدت چه کمال ها و ترقّیاتی را می توانست به دست آورد، ولی در این باره کوتاهی کرد، آن گاه خود را ملامت می کند و به خود خشم می ورزد و کوتاهی ها را به رخ خود می کشد. در حالی که این حسّ ترحّم و دلسوزی در فطرت او ودیعه ای الهی و قطره ای از دریای بی کران رحمت پروردگار است. این حسّ ترحّم مِلک خود او نیست، بلکه عاریتی و قطره ای از دریای بی کران رحمت خداست.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج 2، ص 133
قرآن می فرماید: اگر مردم شهرها ایمان آورده تقوا پیشه سازند، ما درهای برکت آسمان و زمین را بر آنان می گشاییم. با این وجود می بینیم چه بسا کافران بیشتر از مومنان از نعمت های الهی برخوردارند. پاسخ آن است که مال غیر از برکت است. هر مالی برکت نیست. از این رو قرآن می فرماید: مبادا کافران گمان کنند مهلت ما به سود آنان است و برای آنان خیری در پیش دارد. ما به آنان مهلت می دهیم تا بر گناه خود بیفزایند و سرانجام عذابی دردناک و خوارکننده در پیش دارند. (آل عمران) حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج 2، ص 73