عزّت و سربلندی هر کسی از ثمرات ایمان او به خداست. مومن عزیز است و همواره باید رد حفظ و اعتلای عزّت خود بکوشد و کار، یکی از راه های کسب عزّت و رسیدن به استقلال مادّی است. از این رو پیشوایان بزرگ ما از کار به «عزّت» تعبیر کرده اند.
حضرت آیت الله جوادی آملی، انتظار بشر از دین، ص 155
در تاریخ معاصر ایران، هرگاه بیگانگان به مرزهای جغرافیایی ایران تاختند، سخنی از دین و غیرت اسلامی نبود؛ منابع این مرز و بوم را به غارت بردند؛ اما هرگاه به مرزهای ایمان و عقیده اسلامی ایرانیان هجوم آوردند، سرافکنده و خسارت دیده گریختند و ایران همچنان بر مدار عزّت و عظمت الهی خویش باقی ماند و نمونه برجسته این حقیقت، دفاع سرافرازانه ملّت مسلمان ایران در جنگ تحمیلی هشت ساله است که تاریخ را به شگفتی و کرنش واداشت.
حضرت آیت الله جوادی آملی، حیات حقیقی انسان در قرآن، ص 270
دوزخیان وقتی همه گرفتار آتش شدند، پیروان و دنباله روها می گویند: خدایا! پیشوایانِ ضلالت، ما را گمراه کردند، تو عذاب آنان را دوچندان کن؛ زیرا آنها هم خود معصیت کردند و هم دیگران را به دنبال خویش کشاندند. بنابراین، دو جرم دارند. در برابر، سردمداران فساد و تباهی نیز به مشاجره ی پروان خود پرداخته، گویند شما نیز معصیت کار بودید؛ زیرا به سوء اختیاز به دنبال ما آمدید. بنابراین ما و شما در گناه، یکسان و برابریم.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج2، ص 440
این که در احادیث معراج می فرمایند: «یک گام مرکب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به اندازه ی برد چشم بود» آیا از باب تشبیه معقول به محسوس است با مسائل دیگری را به همراه دارد، باید در باب معرج حل شود؛ ولی می توان گفت گاهی انسان با یک قدم به اندازه ی برد چشم، حرکت می کند و از این بالاتر هم راه برای عروج سالکان باز است، گاهی انسان توبه و انابه می کند و کاملاً به آن گوهر عبودیّت خود راه می یابدکه بنده خالص می شود.
حضرت آیت الله جوادی آملی، مبادی اخلاق در قرآن، ص 80
امام صادق (علیه السلام) از پدران بزرگوارش نقل می کند که فاطمه (سلام الله علیها) هنگام ارتحالش گریست. امیرمومنان به وی فرمود: ای سیده من چرا گریه می کنی؟ فرمود: برای گرفتاری های آینده تو می گریم. امام به آن حضرت فرمود: گریه نکن، به خدا سوگند این گونه امور در راه خدا برای من کوچک است. «لا تبکی فوالله انّ ذلک لصغیر عندی فی ذات الله». (بحار 43 218)
حضرت آیت الله جوادی آملی، عید ولایت، ص 132
اگر هدف کسی از خدمت اجتماعی، نام و آوازه باشد تا به دنیای مطلوب خود برسد، باید گفت محتمل است به هدف دنیوی خویش نایل گشته و اگر هدف خدمت به جامعه بشری است حتماً به هدف خیر می رسد و در هر صورت برای آخرت او پاداشی نیست؛ زیرا کسی که به آخرت معتقد نیست و هدایت وحی الهی را افسانه می پندارد چنین کسی بهره ی اخروی نخواهد داشت.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج2، ص 3
اگر می بینیم بعضی از دانشمندان معلوماتشان را کتمان می کنند، برای آن است که از بند آز و طمع رهایی نیافته اند. بعضی، هنر یا صنعت را احتکار کرده راضی نمی شوند آن را به دیگران تعلیم دهند، این گروه در مسائل علمی ضنّت می ورزند مانند ثروتمندی که گرفتار بخل شده و از بخشش و انفاق مال به دیگران دریغ می ورزد.
حضرت آیت الله جوادی آملی، سیره رسول اکرم در قرآن، ج1، ص33
هر کس مالک کردار و تلاش خویش است. بر این اساس، اجر و پاداش کردارش چه خوب و چه بد به او می رسد. همچنین اگر کسی سنّت نیکو یا بدی بر جا بگذارد، کردار عمل کنندگان به آن سنّت، در نامه ی عمل سنّت گذار نیز ثبت می شود. بنابراین، کسانی که باعث گمراهی دیگران می شوند بار گناه دیگران را نیز بر دوش خواهند کشید.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج2، ص 50
منتظر واقعی امام زمان کسی است که اهل رزم، جنگ، مبارزه، نبرد و خلاصه مسلّح و بسیجی باشد. کسی که کاری با جنگ و مبارزه با طاغی ندارد هرگز منتظر واقعی امام زمان (علیه السلام) نیست؛ چون آن حضرت با نبرد مسلّحانه نفس گیر جهان را اصلاح می کند.
حضرت آیت الله جوادی آملی، عصاره خلقت، ص 62
انسان موحّد(همچنان که در توکّل فقط به خدا تکیه می کند)، در رضا هم اهل توحید است، یعنی نمی پندد مگر آنچه را که خدا بپسندد. رضای نفس خود و دیگران را نمی طلبد. فقط رضای خدا را می خواهد ... آن کس که در مقام رضا موحد است، در قیامت هم به خوبی این کلمه طیبه از او شنیده شده، وارد بهشت خواهد شد.
حضرت آیت الله جوادی آملی، سیره رسول اکرم در قرآن، ج1، ص222
