اگر کسی بخواهد به «باقی» برسد باید از دام «فانی» برهد، نه تنها از نظر عمل، بلکه از نظر رغبت هم باید از آن فاصله بگیرد. پس زهد برای سالکان، ضرورت است، اما برای کسانی که در اواخر سیر و سلوکند همین زهد خشیت است، یعنی مایه ی هراس است که مبادا در حدّ زهد بمانند و فریب زهد را بخورند و گرفتار خودخواهی و غرور شوند و بگویند ماییم که زاهدانه به سر می بریم.
حضرت آیت الله جوادی آملی، مراحل اخلاق در قرآن، ص 178
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز شنبه 91 خرداد 27