آنان که در دنیا کارهای ناشایست کرده و بعد با آب توبه خود را شستشو داده و پاک و مطهّر شده اند در بهشت کارهای بد خود را که در دنیا مرتکب شدند فراموش می کنند. این بدان جهت است که هیچ گاه شرمنده نشوند، زیرا انسان هنگامی که به یاد معصیت می افتد، شرمنده می شود، اما لطف و مهربانی خدا اقتضا می کند چنین خاطره هایی به طور کلی به بوته فراموشی سپرده شود، مبادا شرمندگی عبد تائب را در پی داشته باشد.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قران، ج2، ص 331
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز پنج شنبه 91 خرداد 18