فرصت های معنوی در زندگی انسان، نسیم های رحمت و غفران الهی هستند که دل و جان آدمی را می نوازند و به آنها شادمانی و آرامشی ژرف، می بخشند. هر روز عمر یکی از آن نسیم هاست که سالی تنها یک بار می وزد. پس چه نیکوست این فرصت گران را مغتنم بشماریم و قلب و روح خود را مالامال از صفا و معنویت نماییم. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات فتعرضوا لها لعله ان یصبکم نفحه منها فلاتشقون بعدها ابدا.» (جامع الصغیر، سیوطی، ج1 ، ص95)
(همانا در طول زندگی شما نسیم هایی از سوی پروردگارتان می وزد. آگاه باشید که خود را در معرض آنها قرار دهید، باشد که چنین نسیمی سبب شود برای همیشه بدبختی از شما دور ماند).
مولوی نیز با اشاره به این حدیث شریف چنین سروده است؛
گفت پیغمبر که نفحت های حق
اندر این ایام می آرد سبق
گوش و هوش دارید این اوقات را
در ربایید این چنین نفحات را
نفحه آمد مر شما را دید و رفت
هر که را می خواست جان بخشید و رفت
نفحه دیگر رسید آگاه باش
تا از این هم وانمانی خواجه باش
این وبلاگ روزانه یک پیام از اندیشه های حکیمانه و عرشی مفسر کبیر قرآن و حکیم متاله دوران، حضرت علامه جوادی آملی را با توجه به مناسبت آن روز درج می کند.
امید که بتوانیم نفحات الهی را در آن روز درک کنیم.
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 12:48 صبح روز یادداشت ثابت - سه شنبه 91 فروردین 2
برای گروهی آغاز سال، اول فروردین است، چنانکه ابتدای سال طبیعت نیز فروردین است. اول سال کشاورز، پائیز است که درآمد مزرعه را حساب می کند. تاجر و صنعتگر، هر کدام فرصت دیگری را به عنوان اول سال تعیین می کنند، مرحوم سید بن طاوس می گوید: اهل سیر و سلوک، اول سالشان ماه رمضان است. حساب ها را از ماه مبارک، تا ماه مبارک بعد بررسی می کنند؛ که ماه مبارک رمضان گذشته چه درجه ای داشته و امسال در چه درجه ای هستند.
حضرت آیت الله جوادی آملی، حکمت عبادات، ص 169
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز شنبه 91 تیر 31
اگر آدمی به عمر گذشته خود باز نگرد و بیندیشد که در این مدت چه کمال ها و ترقیّاتی را می توانست به دست آورد، ولی در این‌باره کوتاهی کرد، آن گاه خود را ملامت می کند و به خود خشم می ورزد و کوتاهی ها را به رخ خود می کشد. در حالی که این حسّ ترحّم و دلسوزی در فطرت او ودیعه ای الهی و قطره ای از دریای بی کران رحمت پروردگار است. این حسّ ترحّم، مِلک خود او نیست، بلکه عاریتی و قطره ای از دریای بی کران رحمت خداست.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج2، ص 133
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز جمعه 91 تیر 30
قرآن می فرماید: اگر مردم شهرها ایمان آورده، تقوا پیشه سازند ما درهای برک آسمن و زمین را بر آنان می گشاییم. با این وجود می بینیم چه بسا کافران بیشتر از مومنان از نعمت های الهی برخوردارند. پاسخ آن است که مال غیر از برکت است. هر مالی برکت نیست. از این رو قرآن می فرماید: مبادا کافران گمان کنند مهلت ما به سود آنان است و برای آنان خیری در پیش دارد. ما به آنان مهلت می دهیم تا بر گناه خود بیفزایند و سرانجام عذابی دردناک و خوارکننده در پیش دارند. (آل عمران/178)
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج2، ص 73
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز پنج شنبه 91 تیر 29
گاهی برای انسان حادثه ای جزئی پیش می آید و او با صبر، مشکل را حلّ می کند. اگر انسان بار کمی را به همراه ببرد، کار سختی نیست؛ ولی اگر انسان عادی بخواهد بار سنگینی ببرد سخت است و چون سنگین است، توانفرساست و تحمّل می خواهد، به این تحمّل «تصبّر» می گویند، یعنی انسان باید خیلی صابر باشد تا این بار را به مقصد برساند. این که گاهی انسان، زود عصبانی می شود و از حق می گذرد و به مرز باطل روی می آورد برای آن است که تصبّر ندارد و نمی تواند این بار را ببرد، و به اصطلاح «بردبار» نیست.
حضرت آیت الله جوادی آملی، مبادی اخلاق در قرآن، ص 158
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز چهارشنبه 91 تیر 28
راه تشخیص بنده بودن یا آزاد بودن این است که اگر به دلخواه خود عمل می کنیم معلوم می شود در قفس آز و طمع زندانی هستیم؛ و اگر به خواسته ی خدای سبحان عمل می کنیم، آزاد هستیم. انسان آزاد به غیر خدا نمی اندیشد.
حضرت آیت الله جوادی آملی، حکمت عبادات، ص 129
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز سه شنبه 91 تیر 27
چیزی در قیامت بدتر از رسوایی شرک نیست، اگر از این آبروریزی نجات پیدا کردیم امید نجات هست. در درون بسیاری از ما شرک ذخیره شده و راهی هم برای تشخیص آن نداریم چه رسد به معالجه. زیرا همواره در کارها به غیر خدا متکّی هستیم، عبادت را به عنوان عادت انجام می دهیم، آیا شده که در کارها چشم طمع به غیر خدا ندوزیم؟ به خود، یا کار خود تکیه نکنیم؟
حضرت آیت الله جوادی آملی، حکمت عبادات، ص 234
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز دوشنبه 91 تیر 26
کسی که تمام تلاشش خوب غذا خوردن، خوب نمو کردن، خوب فربه شدن و خوب پوشیدن است، همانند نهال بالنده ای است که تلاش می کند خوب غذا بخورد، خوب رشد کند و خوب لباس در برکند، او هنوز به حیات حیوانی نرسیده، چه برسد به حیات انسانی. او در گیاه زندگی می کند. اگر از این هم پایین تر برود به مرحله ی جماد تنزّل می کند.
حضرت آیت الله جوادی آملی، فطرت در قرآن، ص 282
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز یکشنبه 91 تیر 25
کار نیک و بد، عدل و ظلم، گذشته از اثر تشریعی، اثر تکوینی دارد و در نسل انسان اثر می گذارد؛ چنان که اگر کسی ظالم بود خداوند نیز ظالمی را بر خود او مسلّط می کند: «و کذلک نُولّی بَعضَ الظّالمینَ بعضاً» (انعام/129) و این گونه برخی از ستمکاران را سرپرست برخی دیگر می گردانیم و در حدیث آمده کسی که ستمکاری را کمک کند، حق تعالی همان ستمکار را بر او مسلّط خواهد ساخت.
حضرت آیت الله جوادی آملی، معاد در قرآن، ج2، ص 57
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز شنبه 91 تیر 24
خدعه ی منافقان با خدا و مومنان، در واقع خود فریبی است؛ زیرا عمل نه تنها از عامل جدا نیست، بلکه مایه ی کیفر یا پاداش عامل است. نیرنگ منافقان نیز آتشی است که جز خود آنان را نمی سوزاند. از سوی دیگر خدعه ی آنان نسبت به مومنان، بر اساس تجسّد اعمال، عین خدعه ی کیفری خدا نسبت به آنان است و چون فهم این معرفت لطیف نصیب منافقان نیست، خداوند می فرماید: «یُخادِعونَ الله وَ الّذینَ آمنوا و ما یَخدِعونَ إلّا أنفُسَهُم و ما یَشعرونَ» (بقره/9) منافقان نمی دانند که جز خود کسی را نمی فریبند.
حضرت آیت الله جوادی آملی، تسنیم، ج2، ص251
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز جمعه 91 تیر 23
