یکی از برجسته ترین قلّه های ادب توحیدی شعر فارسی، شعری است که فردوسی در دیباچه‌ی شاهنامه می‌گوید: «جهان را بلندی و پستی تویی/ ندانم چه ای هرچه هستی تویی». روایت شده است که فقیهی بزرگ به انکار او پرداخت و عذر وی این بود که فردوسی در حیات خود پادشاهان مجوس ایرانی را مدح کرده است. تا این که در خواب فردوسی را در باغ‌های بهشت دید، و چون سبب را پرسید، گفت: خداوند بر من رحم فرمود و سبب آن همان بیتی است که در توحید خدای سبحان در شاهنامه سروده ام.
حضرت آیت الله جوادی آملی، رحیق مختوم (شرح حکمت متعالیه)، ص 88
نویسنده » مهدی نوروزی » ساعت 1:0 صبح روز دوشنبه 91 اردیبهشت 25